Artiest: Robert Wilkins
Auteur: Robert Wilkins
Label: Brunswick
Jaar: 1929

Bluesgitarist met Cherokeebloed. Opgenomen in de Peabody Hotel in Memphis. Songgegeven gebaseerd op bijbelse hymne The Prodigal Son (Chisholm/Stebbins) uit 1921. Banjospeler Dock Boggs nam daar een versie van op in '63.

Wilkins nam zijn blues gebaseerd op gospel later effectief ook als gospel op. Volgens Lane Wilkins (Robert's kleindochter) verruilde haar grootvader zijn devil's music voor church music in 1942 toen zijn vrouw Ida Mae ernstig ziek werd. Ook andere herontdekte oude bluesmen deden zo'n belofte aan God ergens tussen hun prille opnamen ('20s, '30s) en hun revivalopnamen ('60s). De Prodigal Son is de verloren zoon die terugkeert naar huis na slechte ervaringen met lowdown women. Het is die spiritual die door de Rolling Stones werd overgenomen op hun Beggars Banquet-lp. Je zou verwachten dat Wilkins daar toen voor een stuk beter van werd maar niets is minder waar. Robert zag geen cent van die Stones-cover; waarna die zich voor de tweede keer gedesillusioneerd terugtrok uit de muziek. Hij concentreerde zich vanaf toen op zijn gezin en zijn kerkelijke bezigheden.